Helen Varras is mijn synoniem. Ik woon na het overlijden van mijn man in 2016, samen met mijn honden, kat en vogels op het platteland ergens in Nederland. Ik kon al lezen voordat ik naar de lagere school ging en gaf op de leeftijd van 10 jaar zelfstandig en buurtkrantje uit waarvoor ik niet alleen de verhalen maar ook de puzzels en prijsvragen voor mijn rekening nam. Maar zoals dat gaat met kinderen, waren er ook andere interesses en was de buurtkrant geen lang leven beschoren. Later schreef ik columns in personeels- en clubbladen en tijdens vakanties gingen er lange brieven naar het thuisfront. Lezen is nog steeds een grote hobby die ik deelde met mijn man en wij konden maar moeilijk afstand doen van boeken. Ondanks dat ik het digitale boek met open armen verwelkom (dit scheelde vele kilo's tijdens de reizen die wij samen maakten), heeft het papieren boek nog steeds mijn voorkeur, een boek moet je kunnen vasthouden, ruiken en voelen. Er gaat niets boven echt papier! Pas op latere leeftijd ben ik dankzij het digitale tijdperk, echt gaan schrijven, aangemoedigd door mijn man. De wereld om mij heen prikkelt mijn fantasie en bezorgt mij vele uurtjes schrijfplezier. De achternaam Varras heeft een diepe betekenis. Het is een oud Finse naam voor een grote koevoet waarmee de Finnen als ingehuurde landarbeiders in Zweden in de 18e en 19e eeuw, de grote stenen uit de grond haalden om van een leeggekapt bos een akkerbouwland te maken. Door verschillende gebeurtenissen in mijn leven heb ik deze 'varras' steeds opnieuw gehanteerd om mijn toekomst naar een ander niveau te hevelen. Het onverwachte overlijden van mijn geliefde echtgenoot was de aanleiding de 'varras' weer ter hand te nemen. Helen Varras
