Duitstalige literatuur na 1945 is een tweedelig Nederlandstalig overzichtswerk waarin de belangrijkste tendensen en auteurs uit de naoorlogse Duitstalige literatuur in korte essays worden voorgesteld. Zonder encyclopedische volledigheid na te streven, schetsen de verschillende bijdragen telkens een globaal, maar ook genuanceerd beeld van het oeuvre van een auteur, van een literaire generatie of een opvallend literair fenomeen. Elke bijdrage wordt afgesloten met een selectieve bibliografie. Er werd gekozen voor overzichtelijke chronologische en geografische criteria. Dit eerste deel richt de schijnwerper op de Duitse literatuur tussen de symbolische jaartallen 1945 en 1989. In de literatuur van het in twee staten gesplitste Duitsland domineren politiek-maatschappelijke thema's. Tegelijk vertonen de verschillende literaire teksten uit deze periode zowel in Oost als West een grote taalgevoeligheid. Auteurs zoals Gunter Grass, Heiner Muller of Hans Magnus Enzensberger zijn representatief voor de mate waarin het gigantische trauma van het nationaal-socialisme en de Holocaust, maar ook de strijd tegen het socialistische realisme dat in de DDR aan kunstenaars werd opgelegd, leidde tot (vaak) extreme taalkritiek en een zoektocht naar andere, nieuwe vormen van spreken en schrijven. De legendarische Gruppe 47 - het laboratorium voor deze nieuwe dialoog van esthetiek en politiek - nam daarin het voortouw en werd zo in zekere zin de bakermat van een groot deel van de naoorlogse generatie Duitstalige auteurs.
