Badania etnometodologiczne to jeden z najbardziej radykalnych i kontrowersyjnych nurtów w ramach socjologii jakościowej. Ich przedmiotem jest wiedza potoczna, najzwyklejsze codzienne czynności i zachowania. Książka jest uznawana za początek tego empirycznie nastawionego zwrotu w socjologii. Wielokrotnie krytykowana za banalizowanie nauki, stała się od czasu swojego wydania kultową lekturą dla rzeszy młodych badaczy, zainspirowanych poszukiwaniem w mikropraktykach dnia codziennego podstaw porządku społecznego.
W badaniach etnometodologicznych codzienne czynności są traktowane jako metody stosowane przez uczestników życia społecznego w celu nadania tymże waloru racjonalności i uzyskania możliwości zreferowania ich, gdyby zaszła taka potrzeba, czyli ich „wytłumaczenia”. Te metody są stosowane w sposób zwrotny zarówno w odniesieniu do praktyk społecznych, okoliczności praktycznych, potocznego pojmowania struktur społecznych, jak i do praktycznej logiki socjologii. Te refleksyjnie stosowane metody pozwalają dotrzeć do tychże zjawisk i zrozumieć, na czym one polegają i dlatego na nich skupiają się nasze dociekania. (fragment tekstu)
Badania etnometodologiczne nie mają na celu wykazania ani wykpienia niczyich błędów i wskazania właściwej drogi. Chociaż mają w założeniu służyć za podręcznikowe podstawy metodologii socjologicznej, nie są w żadnym razie uzupełnieniem „standardowych” procedur, lecz ich alternatywą. Nie sugerują, jak poprawić działania praktyczne – jak by można było stwierdzić, że działania praktyczne są lepsze lub gorsze, niż się wydają. Nie oferują argumentów humanistycznych, nie podważają ani nie potwierdzają żadnych teorii. (fragment tekstu
